vrijdag 3 december 2010

DEEL UW PASSIE!
Misschien kijkt u het programma Opium wel eens? In dit kunst- en cultuurprogramma bespreekt en bediscussieert presentator Cornald Maas verschillende items over, jawel, kunst en cultuur. Vast programma-onderdeel is het Stendhal-syndroom waarbij een bekende artiest zijn of haar Stendhal-moment met de kijker deelt.

Het Stendhal-syndroom is een psychische aandoening die optreedt als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. De aandoening is genoemd naar de 19e-eeuwse Franse schrijver Stendhal, die in zijn werk gedetailleerd beschreef hoe hij in 1817 tijdens een bezoek aan Florence emotioneel werd aangegrepen door het artistieke karakter van de stad. Er zijn door de jaren heen meerdere gevallen bekend van toeristen die duizelig werden of flauwvielen bij het aanschouwen van kunst in Florence, met name in het Uffizi-museum.

Als theater zijn wij dagelijks met cultuur bezig en onze passie spreekt voor zich. Maar we zijn juist zo benieuwd naar UW passie. Wat brengt u naar ons theater? Welke momenten zijn u bij gebleven? Deel dus uw Stendhal-moment met ons! Dat kan een grote liefde zijn voor een bepaalde artiest maar ook voor een heel genre. Alle reacties die vóór 10 februari 2011 binnen zijn gekomen hebben een plekje gekregen in onze foyer tijdens de Week van de liefde (van maandag 14 t/m zondag 20 februari 2011). Maar blijf vooral ook na die tijd reageren zodat we het in komende 'weken van de liefde' nog grootser aan kunnen pakken!

Henk Foekema, projectleider Theater De Vest

Gepost door op

7 opmerkingen:

  1. Sam Ruijter3 december 2010 om 14:54

    Zelfs ik, als groot liefhebber van elektronische dansmuziek, werd totaal overrompeld door de muziek tijdens G van het Australian Dance Theatre. De indringende muziek samen met de projecties en de prachtige en soms bizarre dans maakten het voor mij tot een bijzondere beleving. Ik kijk nu op een hele andere manier naar dans!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Saskia de Graaf21 december 2010 om 12:25

    Al tijdens de voorstelling geweldig genoten. Niet flauwgevallen als wel echt volledig opgegaan het verhaal dat met een enorme vaart werd gebracht. Het eerste en nog steeds enige toneelstuk dat mijn man ook kon waarderen. De Holenman van Peter Faber was een unieke belevenis rondom een thematiek die van alle tijden is. Humor, scherpte en een echte spiegel. Het zorgt nog steeds voor momenten van herkenning binnen onze eigen relatie of als we met vrienden zitten. “Je hebt mijn nieuwe grasmaaier nog niet gezien” is een gevleugelde uitspraak bij ons aan tafel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Anoniem2 januari 2011 om 20:03

    Mijn moeder had drie dochters. Om die reden kocht zij een theaterpasppartout, met elke dochter bezocht zij met regelmaat een ander genre. Toneel, muziek en dans. Zo ben ik zelf verslingerd geraakt aan Introdans, het Ned.danstheater, Jazzex en klassieke dans, dans ik zelf (jazz, zumba en ballroom) en zou ik graag naar Le(e)f gaan, het Amsterdams danstheater - flitsend, modern, een feest voor alle zintuigen: uitnodigend tot dansactie! Mijn liefde: dans - door het leven, voor het echte Stendhall effect.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Anoniem18 januari 2011 om 20:10

    Als grote fan van Arjan Ederveen was ik vrijdagavond weer helemaal geraakt door zijn acteer talent tijdens het stuk: Moord in de kerstal door het Ro theater. Glimlachend zat ik na het stuk weer op mijn fiets nagenietend van het spel, improvisaties, humor.
    Een groots talent!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sylvia Huizenga21 januari 2011 om 10:31

    Wanneer je het denken los laat en je mee laat voeren door beweging en muziek en alle emoties aan laat raken.......

    Scapino was weergaloos vanavond.....

    Groetjes Sylvia Huizenga

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Saskia Orij-Van der Meer1 februari 2011 om 09:40

    Waar vroeger het theater voor een bepaalde laag van de bevolking was, kunnen we tegenwoordig te pas en te onpas iets van onze gading vinden voor een geslaagd avondje uit. Het maakt niet uit of je je opdoft of dat je in spijkerbroek met sneakers gaat, maar mensen wat mis ik toch de glamour die van het avondje uit iets bijzonders maakte. Je waande je in een wereld waar je normaal niet bij hoorde. Hoewel ik vroeger intens genoot van de Promenade Concerten, ben ik nu, net als velen met mij, verliefd op de musicals. De combinatie van zang, dans en toneel maakt het tot een vrolijke of ontroerende avond. Heerlijk wanneer het zich afspeelt rond de tijd van mijn jeugd. Mijn favoriete musical is niet de allerbekendste, maar we kennen wel allemaal het verhaal, namelijk "Ciske de Rat". Wat ontroerde het verhaal daar op het toneel; ik ging al op zoek naar mijn papieren zakdoekjes........... Het licht ging aan.............. Pauze!!!!! Net op tijd gered want de tranen zaten al aardig hoog. Elke musical ( ik ga echt niet naar allemaal hoor) heeft weer iets leuks of moois, maar Ciske de Rat blijft voor mij, tot nu toe, de musical die me het meest heeft geraakt!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Irene Krielaart8 februari 2011 om 11:06

    Voor het eerst in de schouwburg..

    Mijn ouders namen me mee naar een kinderoperette, Repelsteeltje in de Oude Doelen in Gorinchem..
    Het was in de vijftiger jaren, ik zal een jaar of vijf geweest zijn..
    Op het puntje van mijn stoel volgde ik de voorstelling.Ik moest nodig plassen, maar wat ik op het toneel zag en wat ik hoorde betoverde me zo, dat ik mijn plas kon ophouden.Ik had een vuurrood hoofd, toen het licht aanging en de voorstelling was afgelopen.
    Later, op weg naar huis zong ik luidkeels in het donker, lopend tussen mijn vader en moeder: "Niemand weet, niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet", wat omstanders deed zeggen: "Wat was het mooi, hè, wat kun je goed onthouden".

    Het was het begin van een groot geluk, wat ik heel vaak opnieuw ervaar als ik in een schouwburg zit.Ik ben blij om ook nu nog vaak in staat te zijn er iets moois te zien.

    Irene Krielaart

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)